BANA DAİR ...ABOUT ME

ABOUT ME

Yesterday, after the word written somewhere in the book I was reading, I dived so deeply that the word grabbed me by the heart and took me back to the past. Within seconds, as I was walking towards our house in the neighborhood of the city I was born in, built at the foot of a mountain, between my parents who are no longer alive, the sun was saying goodbye, driving its crimson face to the highest part of the mountain. I don't know why, every time I go back in time, this memory always catches me.

Maybe my feeling of security reminded me of this memory. Maybe it was the peace of the two of them being together, I don't know. Maybe it was something else...

Something else I can't put a name to...

Although the feeling of security is one of the feelings that every living being desires, without disturbing Uncle Maslow, without opposing him, physiological needs actually manifest themselves first and foremost. How I grew up, how we moved to another city, how I changed my mind, how I changed my thoughts, all of these things came before my eyes one by one. Even though there were sadnesses, disappointments and defeats, there were actually much more beautiful things to hold on to.

Many meaningful events such as starting my professional life, marriage, having children, professional career planning took place one by one. For the young people of our generation, this was not an abnormal process at all. If we don't count the black sheep among us, we all followed more or less the same path.

If they ask you if you regret it?

No, I am not. If the same conditions existed, I think I would still prefer to live the same life. Because the me of today has made a lot of efforts to be happy with herself. Especially in the last 6 years, I have discovered the courage and the ability to change. There were those who contributed to this, knowingly or unknowingly.

On March 1, 2023, I retired.

With my own will and desire...

Both my managers and my colleagues have always supported me. My managers showed incredible respect. They trusted and respected my work. One person in particular is very dear to me. I'll keep his name.

It is true that I am a grumpy man. And a workaholic. But I never fed my employees to anyone else. I got angry, I was scolded, but I never let anyone else say anything. We have made serious innovations with my colleagues. We overcame the pandemic process together. There were those who contributed a lot, those who contributed relatively little and those who did not want to contribute at all. After all, what was important at that moment was that they did not prevent change.

I hear you saying, "Where did we come to this now?" This is exactly what took me back to the past while reading a book.

I was drawn to the idea of retiring. Actually, what I meant by retiring was very clear. I shared this with everyone, but frankly, I thought that they didn't make much sense of it, and even went further and thought that I was exaggerating. I would say that the development of a country and its ability to say stronger things can only happen with young people.

Only youth who are loyal to the values of their country and who fight with their professional ethics and principles can say new things. When retiring from the workplace (I specifically say workplace, because I retired from the workplace, not from work. My mind is producing dreams like never before.) There is nothing more precious than leaving the profession at its peak. When they said to me, "but you are so powerful now, no one is asking you to do anything you say", I realized that the danger bells were ringing. Because all my life I have believed that people should leave whatever they are doing at the peak when they are most successful. In this way, more work to be done, better things to be done, will be carried out by young people who want to prove themselves.

This idea, this view of mine was not very popular. I still insist on the same thing. This was not a coincidence.

Everyone knows the Ajax football team.

Ajax have lifted many trophies in their league and in Europe. They went for a different mentality. When the team of young players gained experience and won their trophies with the power of working together as a team, these players were sold and the team suddenly weakened. Again, young people started to come from the bottom and they started to go through the same process. The club was not only struggling with financial problems but also gaining new young people. When I learned this, I started to apply game theory in my own life, and I can assure you that I achieved very valuable results. Not always successful results, of course. But what I am talking about here is what is valuable... To dream, to plan, to create a fiction, to build a team, to take people with you who will believe in it.

Emotions as meaningful as willpower and perseverance make you realize yourself. At least it did for me. My mind never stops now.

Like a naughty child, it rummages through every cupboard and drawer but doesn't make a mess.

It tries to glorify curiosity and discovery.

What am I doing now?

I give trainings. I give corporate practice lectures to professionals, to my students at the Faculty of Law. Sorry... I'm correcting this. I don't give lectures. I give talks.

I've written two books, of course about legislation. I sent my novel and short story book to a publishing house. No response yet. I'm persistent. I'll keep going until they accept...

Now I have started another novel. My first Fantasy - Science Fiction work... my name (DENI, EDNA AND GONDWANA) That's it for now.

And I entered politics. Nowadays, there are some who reproach me for the party I entered. However, it is very valuable to respond positively to the trust placed in me where I am invited with courtesy and great respect. And frankly, I invite everyone to politics.

Those who live life with intelligence, wisdom and courage are the ones who achieve true happiness. Instead of complaining, I want to listen to those who complain.

I have dedicated this article to myself. It contains my true feelings. This is me. I am an ordinary son of man, with likes and dislikes, but no grudges or hatreds, weaknesses and strengths, no worries about status.

But he has many, many, many dreams....

Someone who puts his hope in the youth of this country and trusts them to the end.

Peace be with you.

BANA DAİR…

Dün okuduğum kitabın bir yerinde yazılı sözden sonra öyle derinlere daldım ki, sözcük beni can evimden yakalamış, geçmişe götürmüştü. Saniyeler içinde dünyaya geldiğim şehrin, dağın eteğine kurulu mahallesinde şimdi hayatta olmayan annem ve babamın arasında evimize doğru yürürken, güneş vedaya kalkışıyor, kıpkırmızı yüzünü dağın en yükseklerine sürüyordu. Nedendir bilemiyorum. Her geçmişe gittiğim an beni hep bu anıyla yakalar.

Belki de kendimi güvende hissetmem bana bu anıyı hatırlatıyordu. Belki de ikisine ait birlikte olmamızın verdiği huzur o andı, bilemiyorum. Belki de başka bir şey…

Adını koyamadığım başka bir şey…

Güvenlik hissi her canlının arzu hissettiği duygulardan biri olsa da Maslow amcamızı huzursuz etmeden, ona muhalefet etmeden, aslında en başta fizyolojik ihtiyaçlar kendini baş gösteriyor. Nasıl büyüdüm, nasıl başka bir şehre taşındık, nasıl fikren, zikren değiştim hepsi tek tek gözümün önüne geldi. İçinde hüzünler, hayal kırıklıkları, mağlubiyetler olsa da yaşama tutunacak çok daha güzel şeyler yaşandı aslında.

İş hayatına başlamam, evlilik, çocuk sahibi olmam, mesleki kariyer planlaması gibi bir çok anlamlı olay sırasıyla yaşandı. Bizim kuşağın gençleri için bunlar hiç de anormal bir süreç değildi. İçimizdeki karakoyanları saymazsak, üç aşağı beş yukarı hepimiz aynı yolu izledik.

Pişman mısın diye sorsalar?

Hayır değilim. Aynı koşullar var olsa sanırım yine aynı hayatı yaşamayı tercih ederdim. Çünkü bugünkü ben, kendisiyle mutlu olmak için çok uğraşlar verdi. Özellikle son 6 yıldır, kendimde sahip olduğum cesaret ve değiştirme becerisini keşfettim. Buna bilerek veya bilmeyerek katkıda bulunanlar oldu.

1 Mart 2023 tarihinde emekli oldum.

Kendi isteğim ve arzumla...

Bana gerek yöneticilerim gerekse çalışan mesai arkadaşlarım her zaman destek oldu. Yöneticilerim inanılmaz hürmet gösterdiler. Yaptığım işe güvendiler ve saygı gösterdiler. Özellikle bir kişi benim için çok değerli. İsmi bende kalsın.

Huysuz bir adam olduğum doğrudur. İş kolik olduğumda. Ama çalışanlarımı asla başkasına yedirmedim. Kızdım, azar çektim ama asla başkasının laf söylemesine izin vermedim. Mesai arkadaşlarımla ciddi yeniliklere imza attık. Pandemi sürecini elbirliği ile atlattık. Burada katkısı çok olan da , görece az olanda, hiç katkıda bulunmak istemeyende vardı. Sonuçta o an için önemli olan değişime engel olmamalarıydı.

Nereden geldik şimdi konuya dediğinizi duyuyorum. Beni kitap okurken geçmişe götüren şey işte tamda buydu.

Emekli olmak fikri beni kendine çekmişti. Aslında emekli olmaktaki kastım çok netti. Bunu bütün herkesle paylaştım. Ama açıkçası buna pek anlam veremediklerini, daha ileri giderek abarttığımı düşündüklerini dahi düşündüm. Diyeceğim o ki, bir ülkenin gelişimi ve daha güçlü şeyler söylemesi ancak gençlerle oluyor.

Ülkesinin değerlerine sadık, mesleki ahlak ve ilkeleri ile mücadele eden gençlik ancak yeni şeyler söyleyebilir. İş yerinden emekli olurken (özellikle iş yeri diyorum, çünkü ben iş yerinden emekli oldum, işten değil. Zihnim hiç olmadığı kadar hayal üretiyor.) mesleğin zirvesinde iken bırakmak kadar kıymetli bir şey olamaz. Bana “ama şu an çok güçlüsün kimse senin bir dediğini iki etmiyor” dediklerinde, tehlike çanlarının başladığını fark ettim. Çünkü hayatım boyunca, insanların en başarılı olduğu anda yaptıkları iş her ne olursa olsun zirvede bırakmaları gerektiğine inandım. Böylelikle yapılacak daha çok iş daha iyi şeyler, kendini ispat etmek isteyen genç insanlarca yürütülebilecektir.

Bu fikrim, görüşüm pek rağbet görmedi. Ben hala aynı konuda ısrarlıyım. Bu iş tesadüf değildi.

Ajax futbol takımını bilmeyen yoktur.

Ajax kendi liginde ve Avrupa’da çok fazla kupa kaldırdı. Farklı bir manteliteye gittiler. Genç oyunculardan kurulu takım tecrübe kazanınca birlikte çalışmanın ekip olmanın gücüyle kupalarını kazanırken, bu oyuncular satılmış, takım bir anda zayıflamıştı. Yine altta gençler gelmeye ve aynı süreci yaşamaya başladılar. Kulüp hem finansal problemlerle boğuşmuyor hem de yeni genç insanlar kazanıyordu. İşte bunu öğrenince ben de oyun kuramını kendi hayatımda oynayama başladım. Ve emin olun çok kıymetli sonuçlar elde ettim. Her zaman başarılı sonuçlar değildi elbet. Ama benim burada bahsettiğim kıymetli olan durum… Hayal etmek, planlamak, kurgu yaratmak ve ekip kurmak, buna inanacak insanları yanınıza almak.

İrade gücü ve sebat etmek kadar anlamlı duygular da kendiniz fark etmenize neden oluyor. En azından benim için öyle oldu. Zihnim artık hiç durmuyor.

Yaramaz çocuk gibi her dolabı çekmeceyi kurcalıyor ancak etrafı dağıtmıyor.

Merak ve keşif duygusunu yüceltmeye çalışıyor.

Şimdilerde ne mi yapıyorum.

Eğitimler veriyorum. Meslek sahiplerine, Hukuk Fakültesindeki öğrencilerime şirketler uygulaması dersi veriyorum. Pardon… Bunu düzeltiyorum. Ders vermiyorum. Sohbet ediyorum.

İki kitap yazdım. Tabiki mevzuat ile alakalı. Roman ve Öykü kitabımı bir yayınevine gönderdim. Henüz bir cevap gelmedi. Ben ısrarcıyım. Kabul edinceye kadar devam…

Şimdilerde başka bir romana başladım. İlk Fantastik -Bilim Kurgu çalışmam… ismimi (DENİ, EDNA VE GONDWANA) Şimdilik bu kadar.

Ve siyasete atıldım. Şimdilerde girdiğim partiden dolayı bana sitem edenlerde var. Oysa nezaketen ve büyük bir saygı ile davet edildiğim yerde bana duyulan bir güvene olumlu cevap vermekte çok kıymetli. Ve açıkçası herkesi siyasete davet ediyorum.

Hayatı akıllı, bilge dolu cesaret içinde yaşayanlar gerçek mutluluğa varanlardır. Şikâyet etmek yerine şikâyet edenleri dinlemek istiyorum.

Bu makalemi kendime ayırdım. İçinde bana ait gerçek duygular var. Bu benim. Sevilen veya sevilmeyen yanları olan, ama kin ve nefret duymayan, zaafları ve güçlü yanları olan Statü endişesi taşımayan sıradan bir adem oğluyum.

Ama hayalleri çok çok çok fazla….

Bu ülkenin gençlerine umut bağlayan ve onlara sonuna kadar güvenen biri.

Kalın sağlıcakla.