HAKİKATLE YÜZLEŞMEK ADINA MESELELER(ISSUES IN THE NAME OF CONFRONTING THE TRUTH)

Bu makale, hiç kimsenin fikir ve düşüncelerinin etkisi altında kalmadan yazılmıştır. İçerisinde ne bir öneri, ne de bir yargılama hevesi vardır. Sadece sessizce anlamak ve sessizliğin anlamını duyma ihtiyacından ötürü yazılmıştır.

Yazılma esaslarını oluşturan duygular, fikirler, geçmişin sevinçlerinin ve hüzünlerinin kısmen tarif edilmiş duygularının yol gösterici olması şiarıyla yazılmıştır. Kısmen diyorum, çünkü, hangi âdemoğlu mahremi kendisinde saklı duyguları ve düşünceleri fütursuzca yazabilir ki!

En azından ben, durumun benden içeri, başkalarından öteki, anlamını mütevelli olduğum fikirlerin sahip olduğu diliyle, edeplice, yazımını özenle, cesaretle, mensubu olduğu fikrin müteşebbisiyle, diliyle kalem alıyorum.

Bunca edep ve haya yeter belki!

Diyeceğim o ki, bundan on iki yıl önce yazdığım bir makalede, terörün bitmesini şu cümleyle tamamlamıştım.

“Terörü bitiren insan ne büyük insan, onu yok eden komutan ne büyük komutan!”

Fatih Sultan Mehmed han için İstanbul’un alınmasından önce söylenmişti bu söz. Ve ben bu sözü dönemin gerçekliğinden soyutlamadan kaleme alma cesareti alan Türk evladı alarak yazıyorum. Yazdıklarım pek tabi ki bu dünyaya ait ama öte tarafı hiç düşünmeden kaleme aldığım yazıdır. Öte taraf ne konumuzun bahsi ne de gerekçesi veyahut varlık sebebi olabilir…

Varlık sadece ona aittir.

Efendim, zamanında bir sinema sahnesinde, yanlış hatırlamış olabilirim, belki de bir kitap anekdotu olabilir.

Bundan yıllar evvel, kim bilir belki de şu an sizin evinizin ötesinde, bizim arka mahallede yaşandı bu öykü.

Bir yaşlı adam!

Ekmeğini, tarlasının buğday ekinlerinin kızıla çaldığı zamanda alın terini silecek kuru bir bez parçası bulamadığı, ekinini de toparlayamadığı zamanlardı.

Alın terini silmek için dere kenarına inmişti. Güneşten çatlamış dudaklarını bir dem ıslatmak, bir parça varlık sahibine şükretmek için ağır ve sükûnet içinde akan ılık su kenarında, soluklanmak için yudumlanırken, başını masmavi gökyüzüne şükretmek için kaldırdı.

Ve…

“Rahman ve rahim olan, sana şükürler olsun dedi…”

Çalıların arasında, gelen sese kulak kabartınca, biraz korku ama daha fazlası merakla kulaklarını o tarafa yöneltti.

“Dur! Mehmet… dur ba kem hele…ne ola ki…! Şer ’den uzak, Allah’a yakın ola.”

“O da ne!”

Kuyruğu bir çam ağacı köküne tutsak yılan değil mi?

Korku Mehmed’i sarar. Mehmet mi desem, Mehmet mi desem bilemedim.

Varsın kim ne derse desin. Velev ki, Allah’ın yarattığı kulun mahşeridir ki, ses çıkarmaması abestin iştigali olur.

 Mehmed, siz deyin Mehmet …

Vicdanı kabul ile dayanamaz, silüeti yılandan mustarip, şekli kendisine münhasır yılanı sıkıştığı, mekânı zuhurdan alıp sükûn eder.

Yılan bu ya, dile gelir. Rahmetinden sual olunmaz elbet bir bildiği vardır.

“Ey âdemoğlu! Beni kurtardın. Beni evlatlarıma ulaştıracak yola hazır hale getirdin.  Sen misin beni kurtaran yoksa ibadetine namzet edildiğimiz kul muyuz bilemem. Velhasıl emir onun, yolu hazır eden sensin. Bundan böyle sen benim kardeşimsin ben de senin. Rahmete kavuşturana şükürler olsun ya âdem oğlu!”

Geldi zaman, haber vermeden gitti zaman. Dost oldu, sakalı saçına karışmış kulu vücut ile şer’i bedeninde saklı görünen yılan. 

Yaşlı beden ona evlatları için süt, yılan yaşlı insan-ı kâmil için değeri kendinde saklı elması hediye etmiş. İyi de etmiş. Öyle de geçmiş zaman. Alan razı, veren razı…

Ta ki!

Evladı mahlukat, bu zenginliği sormak için kendisini kuytu köşelerde besleyen zikre teslim olmuş.

Eeeeee… Nefis bu! Durur mu?

Takip etmiş atasını…

Münasebete dahil olup, kerameti görmeden anlayıvermiş kendi zihni makulünde hikâyeyi

Öldürürüm yılanı… alırım elmaslarının hepsini dileyip, şeytan olduğunu sandığı sese kulak vermiş.

Ehhh. Âdem oğlu sonuçta. Ne bilecek içindeki sesi…

Siz Şeytanın oğlu Mammon deyin, ben Hannas diyeyim…

Saklı kalmış ademi vücut içinde. İşine geldikçe seslenivermiş yukarılara…

“Öldür yılanı…. Al elmasları”. Öyle de yapmış evladı bakiye…

Durur mu yılan. Canı acımış elbet. Evlatlarını korumak için zehrini akıtmış, yaşlı adamın evladına.

Oracıkta terki diyar etmiş, sessiz ama acılı yaşlı adamın evladı.

Günlerce, aylarca ve hatta yıllarca ağıt yakmış evladı için. Göz yaşları sel olmuş.

Zaman geçmiş de kimse bilememiş geçen zamanı, zaman ne durmuş ne de akmış, öyle beklemiş zar.

Kimseye söylememiş geçen ömrü zaman.

Beklemiş yaşlı adam ile yılanı.

“Ey yılan kardeşim. Benim acım içimde saklı akar çağlayan nehir gibi. Benim oğlan içindeki şeytana uydu. Senin kabahatin yok, benim de yok. Evladım kendi akılsızlığını çekti kalan ömrü bakiyesinde. Gel unutalım … sen ve ben… kaldığımız yerden devam edelim.”

Yılan bu ya!

Dile gelmiş vallahi billahi…

“Takdiri senden benden ötedir, sevgili dostum. Ne ben kendimi affedebilirim ne de sen beni ve kendini! Ben de bu kuyruk, sen de bu evlat acısı oldukça ne biz dost oluruz ne de kardeş.”

Anlatılan bu kısas, sizlerde huzursuzluk ve öfke yarattıysa, bilin ki ben de bu öfkeyi duydum ve farkına vardım. Bu kısasın içinde bir özrün affını dilemek, geçmişi bir çırpıda silmeyi beklemeyi ummamanın gerekliliği özellikle belirtilmiştir. Tabiatın insanlara en adilce dağıttı nimet akıldır derler, çünkü hiç kimse akıl payından şikayetçi olmaz.  Aklının beğenmemesi için aklının ötesindekini görmesi gerekiyor. Bunu göremeyeceğinden, görmek istemeyeceğinde mütevelli kendi akıl varlığına itimat edecektir. Böyle bir durumda, kabul gördüğü fikrin sınırlarını sorgulamak derdine düşmeyecektir. 

Öfke kime huzur ve mutluluk getirmiştir ki! Sonu dram ve hüzün olmuştur hep.

Şimdi yukarıda yazdıklarımı okuyup hemen bir kanaate varmayın lütfen. Benim derdim, söylenenleri dinlemek ve onlara anlayabileceğimiz bir yol tarifinde bulunmak sadece. Bundan on yıl önce, yine kimseye söylemeden yazdığım bir makaleydi beni bu yazıya iten.

Kim savaş ister ki, kim kardeş kavgası ister ki.

İsteyen varsa rabbimden onlara akıl fikir vermesini isterim sadece.

Kin benim yaşamımda, rahman ve rahim olanın sonsuz aşkıyla vücut bulana yakışmadı, yakışmayacak da…

Memleketimiz de yıllardır devam eden (Allah şahidim olsun savaş demek istemiyorum) bu musibetin defi bela edilmesini çok isterim.  Bu nedenle de yoğurdu üfleyerek yemekte birinci önceliğim olacaktır. Terörü bitirin diyen milliyetçi talepten daha normal olan milliyetçi olmayanların bitsin bu kavga talebi olabilir ancak. Tabi ki inanmadığınız süreci inananmış gibi görünerek savunmak gafletinde bulunmuyorsanız.

Bunu neden söyledim?

Şundan efendim…

Bahse konu olan Kürtler değil mi?...

Yok Kürtler değil…

Peki kim?

Bir grup Kürt…

Sorun tam da burada başlamıyor mu zaten?

Kürtlerse asıl sorun, o zaman memleketteki Kürt bürokrat, Kürt akademisyen, Kürt milletvekili, Kürt bilmem ne görevdeyse, asker, polis, nereye koyacaksınız. Eşinizi, çocuğunuzu, akrabalarını nereye koyacaksınız.

Ne yani, işe alırken, Kürt müsün diye soruyorlar mı, ne bileyim kan testi mi yapılıyor genetik tetkiklerimi yapıyorlar. Bir sınıfta 30 öğrenciniz olsa ve bunları sınıflandırın deseler size. Bunu ilk önce cinsiyetlerine göre ayırırsınız, daha sonra göz rengine göre, boy uzunluğuna, doğduğu şehre ve daha birçok ayrıma tabi tutmanız hiçbir şeyi değiştirmez. Sonuçta ayırmak istiyorsanız farklılıklar üzerine ayırma şansına sahip olsanız bile eninde sonunda onlar o sınıfın bir parçasıdır. Ve sınıfınız rakip sınıfla futbol müsabakası yapsa sınıftaki ayrıma tabi tutulmuşlar her bir ağızdan aynı takımı desteklerler, olur da okullar arası başak bir müsabaka da eski rakibiniz şimdiki ortak takım aidiyeti ile hareket edecektir. İşte Türk ulus kavramı bu varlık koşuluyla ayakta kalmıştır. Buradaki Türk kavramı ırksal bir temelle ilişkilendirilmemiştir.

Bir yüzleşme yaşanmadan sorunları konuşmadan barış yapmanız anlam ifade etmez. Bu işin sosyolojisi ve daha da önemlisi psikolojisinin alt eşiğine dahi girilmedi. Silahları gömmek, tabi ki konuşmanın ve başlangıcın en değerli halini oluşturur. PKK’ ın kuruluş temeli Marksist ideolojik bir tanımla başlamış olması da şüphesiz örgütün mekânsal alanının ve zamansal tutumun varlığından oluşmuştur. Din ve ulus olma tavrını ilerleyen dönemde bir devlet olma hayali ile süslemek için siyasi politikasını değiştirmiş ve Marksist söylem bir daha kullanılmayacak şekilde rafa kaldırılmıştır. Gerçek olan bir durumda Türk devletinin askeri ve stratejik gücünün terör örgütünün yaşamsal bağlarını ortadan kaldıracak muazzam gücüdür. Örgütün, eylemsel bir tavır içine girmesi kendileri için yok olmanın zeminini hazırlayacaktır.

 Türk devleti kendi vatandaşları üzerinde etnik köken, mezhepsel bir ayırma sürecini asla yaşamamıştır. İktidarların belli dönemlerde kendi siyasi angajmanıyla beslenmiş taraftarlarını kollarken, kendisiyle aynı fikre sahip olmayanları bertaraf etmesi yukarıda bahsettiğim temelli bir ayrışmanın kendisini içermez. Ne sesin ne dilin ne bileyim başka bir şeyin bu memlekette ayrıcalıklı olduğu tanımlanmamıştır.

Misakı Milli,

Vatan toprağı…

Biz neden sınırları çizilmiş bu alana mahpus edildik? Bu soruları pek sık duyduğumuz aşikâr.

 Balkanları kaybettik Mehmet…

Yıllarca bize ait olan tebaası ne olduğu fark etmeksizin coğrafyayı terk ettik…Canımız yandı. Kabul edemedik. Ya hep ya hiç olacaktı…  

Oysa biz Türklerin boynuna kölelik zinciri vuracağına öldür daha iyi. Biz asiyiz, biz sert adamız... Hani edebiyat bilmezdik belki ama, edebiyat bileni konuşması için salıverirdik alanlara.

Ama ulusallaşma akımı dünya da ses getirince olan oldu işte.

Peki ne yapacaktı Osmanlı Subayları…

İngilizlerin fena olduklarını bilmiyorlar mıydı? Vallahi bizden çok daha iyi biliyorlardı. Çünkü onlar bir o cephe bir bu cephe savaşmış bre Pehlivanlardı…

Her sabah bu güzelim yurdu nefes alarak huzurla uyanıyorsak onların sayesinde …

Siz varın o boşluğa hangi ismi koyuyorsanız koyunuz. Nihayetinde hepsi vazifelerini yapıp, gittiler…

Vatan dediğimiz yıllarca hükmettiğimiz büyük coğrafyayı terk ettikten sonra sığındığımız yuvadır. Ve bu yuva, içinde yaşayan herkese Türk denecek kadar onurlu bir yurttur.

Ben teröre el pençe olmuşların karşısında bu zihinlere teslim olmayacak yüreklere saygı duyarım. Lakin terörün yaratıcısı olanların huzursuz intikam duygusu içinde olmalarını, şımarık velet misali davranmalarını yap- boz edepsizliklerini kabul edemem.

 İnandırıcı olmuyorlar. Olması gerekenle, olmak istenilenin çelişkisi Türk devletinin değil, PKK terör örgütünün ve bu örgütü hala kurtarıcı görenlerin meseleyi okuyamamalarından kaynaklanıyor. Türk Devleti, devlet olmanın sorumluluğuyla bir uyarıyı sahneye koymuştur. Bu coğrafya hiçbir zaman huzurlu kalmayacak. Ne Müslüman kimliğiniz ne coğrafyanın evlatları olarak Batı’nın tek dişi kanla dolaşan haline aşkını bitirmeden savaş sona ermeyecek. Gerçeklik eninde sonunda yüz yüze gelmek için uğraşacaktır.

Antik Yunan tragedyalarında sıklıkla anlatılan Kral Oedipus gibi kendi gerçeğiyle yüzleşemeyen bir toplum eninde sonunda sonraki kuşaklara yıkıcı etkilerini miras bırakacaktır. Ben bunların unutulmasının zor olduğu düşünüyorum. Yani kendi hakikatinizle yüz yüze gelmenin her zaman iyi olamayabileceğini görüyorum. Hatırlamak, hafızayı izleriyle hatırlamak aynı çaresizlik içinde defalarca kendini tekrar etmektir. Hatırlanması yasak olanları unutmak için ademoğlunun yüreğine vurulmuş bir prangadır geçmiş. Bu unutkanlık bir gönüllülük halidir. Unutmak istediğimiz, hatırlanmasını istemediğimiz yıkıcı deneyimleri sözcüklerle ifade edecek hale getirmek onlara anlam verecek bir sembolizmle tanımlayamazsınız. Bunu yapmak geçmişe saygısızlık olarak görüp endişe duyabilirsiniz. Bu travmaların konuşulmadığı bir durum beraberinde sadece daha büyük bir yıkım getirmeye potansiyeline sahip olacaktır.

Yıllar önce izlediğim bir film vardı. “İYİ, KÖTÜ, ÇİRKİN”. Film senaryosu, müzikleriyle herkesi etkilemiş, çocukluğumuzun kovboy filmlerindeki kahramanla özdeşleşme haliyle iyi olandan yana tavır alırdık. Oysa iyi olmayı seçenler dışında kötü ve çirkin olanları seçenler de olabiliyordu. Sanırım onlar oyunun zayıf halkalarıydı. Sırf oyuna dahil olmak için bu karakterleri üstlenmişlerdi. Oysa şimdi bakınca meseleye, İyi olanında aslında para peşinde olduğunu, sadece yakışıklı Clint Eastwood’un eskimiş pis kıyafetiyle daha karizmatik durmasıydı onu seçici yapan. Yani kişilerin hayatında olduğu gibi devletlerinde iyi, kötü ve Çirkin’i oynadığı sahneleri yaşıyoruz.

İyi olmak için, Türk devleti el uzatmıştır. O el’in sağlıklı ve düzgün sıkılması gerekiyor. Yoksa,

“Ben de bu kuyruk acısı sen de bu evlat acısı oldukça biz bir daha dost olamayız” olur .

Mehmet AK

ISSUES IN THE NAME OF CONFRONTING THE TRUTH

This article has been written without being influenced by anyone's ideas and opinions. There is neither suggestion nor judgement in it. It was written only out of the need to understand silently and to hear the meaning of silence.

The feelings and ideas that constitute the basis of its writing have been written with the motto that the partially described feelings of the joys and sorrows of the past will be a guide. I say partially, because which human being can write the feelings and thoughts that are hidden in his/her privacy in a reckless manner!

At least, I, at least, take pen in the language, decently, with the language of the ideas whose meaning I am a trustee of, with the language of the ideas whose meaning I am a trustee of, with the language of the entrepreneur of the idea to which he belongs, with care, with courage.

Maybe this decency and honour is enough!

In an article I wrote twelve years ago, I concluded the end of terrorism with the following sentence.

"How great is the man who ends terrorism, and how great is the commander who destroys it!"

This word was said for Fatih Sultan Mehmed Khan before the capture of Istanbul. And I am writing this by taking the Turkish son who dared to write this word without abstracting it from the reality of the period. What I have written belongs to this world, of course, but it is an article I have written without thinking about the other side. The other side can neither be the subject of our subject nor the justification or the reason for its existence...

Existence belongs only to him.

Sir, once upon a time, in a cinema scene, I may have remembered it wrong, maybe it is a book anecdote.

Many years ago, who knows, maybe beyond your house, in our back neighbourhood, this story happened.

An old man!

It was a time when he could not find a dry piece of cloth to wipe his sweat from his forehead when the wheat crops of his field were red, and he could not tidy up his crops.

He went down to the stream to wipe his sweat. He raised his head to thank the deep blue sky while sipping a sip of warm water flowing slowly and calmly to wet his sun-chapped lips, to thank the owner of a piece of existence.

And...

He said, "Praise be to thee, O merciful and gracious one..."

When he listened to the sound of a voice in the bushes, he turned his ears in that direction with a little fear but more curiosity.

"Stop! Mehmet... stop... stop... what can it be...! May you be far from evil and close to Allah."

"What's that!"

Isn't it a snake with its tail caught in a pine tree root?

Fear grips Mehmed. I didn't know whether to call him Mehmet or Mehmet.

No matter what anyone says. Even if it is the judgement of the servant created by Allah, not making a sound would be an absurd behaviour.

 Mehmed, you call him Mehmet...

His conscience cannot endure with acceptance, he takes the snake, whose silhouette suffers from the snake, whose shape is unique to him, from the place of emergence where it is stuck and calms it down.

This is the snake, it speaks. His mercy cannot be questioned, of course he knows something.

"O son of Adam! You saved me. You have made me ready for the road that will lead me to my children.  I don't know whether it is you who saved me or the servant we are honoured to worship. In short, the order is his, you are the one who prepares the way. From now on, you are my brother and I am yours. Praise be to the one who brought me to mercy, O son of Adam!"

Time came and time went without warning. He became friends with the servant body whose beard was mixed with his hair and the snake hidden in his evil body. 

The old body gave him milk for his children, and the snake gave him the diamond, the value of which was hidden in itself, for the old human being. And it was good. And so it has been. The taker is willing, the giver is willing...

Until!

The son of creation surrendered to the dhikr that nourished him in secluded corners to ask for this wealth.

Eeeeee... This is the nafs! Did he stop?

He followed his ancestor...

He got involved in the affair and understood the story in his own mind without seeing the miracle

I'll kill the snake... I'll take all your diamonds, and he listened to the voice he thought was the devil.

Ehhh. He's a son of Adam. What does he know about the voice inside...

You say Mammon, son of Satan, I say Hannas.

It remained hidden in the body. When it suited him, he shouted upwards...

"Kill the snake. Take the diamonds". And so he did...

The snake won't stop. Of course it hurt. He poured his poison on the old man's son to protect his children.

The son of the silent but grieving old man left the world on the spot.

He lamented for his son for days, months and even years. Tears flooded.

Time passed, but no one knew the passing time, time neither stopped nor flowed, it waited like that.

Time did not tell anyone about the past life.

He waited for the old man and the snake.

"O brother snake. My pain is hidden inside me like a raging river. My son followed his inner demon. It's not your fault, and it's not mine. My son suffered his own stupidity for the rest of his life. Let's forget ... you and me ... let's pick up where we left off."

It's a snake!

He has spoken, I swear to God...

"His discretion is beyond you and me, my dear friend. Neither I can forgive myself, nor can you forgive me and yourself! As long as I have this tail and you have this son pain, we will neither be friends nor brothers."

If this parable has created uneasiness and anger in you, know that I have also heard and realised this anger. In this parable, the necessity of asking for forgiveness for an apology and not expecting to erase the past in one fell swoop is especially mentioned. They say that reason is the blessing that nature has distributed most fairly to human beings, because no one ever complains about his share of reason.  In order for his mind not to like it, he needs to see what is beyond his mind. Since he will not be able to see it, or will not want to see it, the trustee will rely on his own intellect. In such a case, he will not bother to question the limits of the idea he accepts. 

To whom has anger ever brought peace and happiness! It has always ended in drama and sadness.

Now, please do not read what I have written above and jump to conclusions. My problem is only to listen to what is being said and to give them directions that we can understand. What prompted me to write this article was an article I wrote ten years ago, again without telling anyone.

Who wants war, who wants fratricidal strife.

If anyone wants to, I only ask God to give them wisdom.

In my life, hatred did not and will not suit the one who is embodied with the infinite love of the merciful and the gracious...

I would very much like to see this misfortune, which has been going on in our country for years (I don't want to say war, so help me God), to be eliminated.  For this reason, it will be my first priority to eat yoghurt by blowing. The only thing more normal than the nationalist demand to end terrorism is the demand of non-nationalists to end this fight. Unless, of course, you commit the blunder of defending the process you do not believe in by pretending to believe in it.

Why did I say that?

Because of this, sir...

Isn't it the Kurds we're talking about?...

No, not the Kurds...

And who is it?

A group of Kurds.

Isn't this exactly where the problem starts?

If Kurds are the real problem, then where will you put Kurdish bureaucrats, Kurdish academics, Kurdish MPs, Kurdish officials, soldiers, police officers? Where will you put your spouse, child, relatives?

What do you mean, do they ask you if you are Kurdish when you are hired, do they do blood tests or genetic examinations? If you had 30 students in a class and you were asked to categorise them. You would first classify them according to gender, then according to eye colour, height, city of birth and so on, but it would not change anything. After all, if you want to separate them, even if you have the chance to separate them on the basis of differences, they are ultimately part of that class. And if your class plays a football match with a rival class, the segregated members of the class will unanimously support the same team, and in the event of another inter-school competition, your former rival will now act with a common team affiliation. The Turkish nation concept has survived with this condition of existence. The Turkish concept here is not associated with a racial basis.

Making peace without talking about the problems without a confrontation does not make sense. The sociology and, more importantly, the psychology of this issue has not even entered the lower threshold. Burying the weapons, of course, constitutes the most valuable form of dialogue and beginning. The fact that the foundation of the PKK started with a Marxist ideological definition is undoubtedly due to the existence of the organisation's spatial space and temporal attitude. In order to embellish its attitude of being a religion and a nation with the dream of becoming a state in the following period, it changed its political policy and the Marxist discourse was shelved, never to be used again. What is real is the enormous power of the Turkish state's military and strategic power to eliminate the vital ties of the terrorist organisation. If the organisation takes an active stance, it will prepare the ground for its own extinction.

 The Turkish state has never discriminated its citizens on the basis of ethnicity or sect. The fact that governments favour their own politically engaged supporters in certain periods, while eliminating those who do not have the same opinion with them, does not involve the above-mentioned discrimination. Neither voice nor language nor anything else has been defined as privileged in this country.

Misakı Milli,

Homeland soil

Why have we been imprisoned in this demarcated area? It is obvious that we hear these questions very often.

 We lost the Balkans Mehmet...

For years, we left the geography that belonged to us, regardless of its subjects...We were hurt. We could not accept that it was all or nothing... 

But it's better to kill us Turks than to put a chain of slavery around our necks. We are rebels, we are tough guys... You know, maybe we didn't know literature, but we used to let those who knew literature to speak in the fields.

But when the nationalisation movement made an impact in the world, that's what happened.

So what were the Ottoman officers to do...

Didn't they know the English were bad? I swear they knew much better than us. Because they were bre Pehlivans who fought on this front and that front...

It is thanks to them that we wake up every morning breathing peacefully in this beautiful homeland ...

You can call it whatever you like. In the end, they all did their duty and left...

Homeland is the home where we take refuge after leaving the great geography we have ruled for years. And this home is so honourable that everyone living in it is called Turkish.

I respect the hearts that will not surrender to these minds in the face of those who are hand in hand with terrorism. However, I cannot accept that those who are the creators of terrorism are in a restless sense of revenge, behave like spoilt brats, and do and break rudeness.

 They are not convincing. The contradiction between what should be and what is desired to be stems not from the Turkish state, but from the inability of the PKK terrorist organisation and those who still see this organisation as a saviour to read the issue. The Turkish State, with the responsibility of being a state, has put a warning on the stage. This geography will never remain peaceful. Neither your Muslim identity nor your love for the West as the sons and daughters of the geography will end until the war ends. Reality will eventually endeavour to come face to face.

Like King Oedipus, who is often depicted in ancient Greek tragedies, a society that cannot face its own truth will eventually bequeath its destructive effects to the next generations. I think it is difficult to forget these things. In other words, I see that coming face to face with your own truth may not always be good. To remember, to recall memory with its traces, is to repeat oneself over and over again in the same desperation. The past is a shackle on the heart of mankind to forget what is forbidden to be remembered. This forgetfulness is a state of voluntariness. The destructive experiences that we want to forget, that we don't want to be remembered, you can't put them into words, you can't define them with a symbolism that will give them meaning. Doing so may be seen as disrespecting the past and you may be concerned. A situation in which these traumas are not talked about has the potential to bring only greater destruction.

There was a film I saw years ago. "GOOD, BAD, UGLY". We used to take a stand in favour of the good one with our identification with the hero in the cowboy films of our childhood, which influenced everyone with their film scripts and music. However, apart from those who chose to be good, there were also those who chose the bad and ugly ones. I think they were the weak links of the game. They took on these characters just to be in the play. However, when I look at the issue now, I realise that the Good one was actually after money, it was only the fact that the handsome Clint Eastwood looked more charismatic in his old dirty clothes that made him selective. In other words, as in the lives of individuals, we are experiencing scenes where states play the good, the bad and the ugly.

To be good, the Turkish state has extended a hand. That hand needs to be squeezed properly and healthily. Otherwise,

"As long as I have this tail pain and you have this child pain, we will never be friends again."

Mehmet AK